Wspólnota ALFA w Krakowie

seeker

takie tam przemyślenia Mruga

...

logicznie mamy takie zależności (z grubsza):

-dlaczego wierzymy temu co mówi Kościół?
-bo został on ustanowiony przez Chrystusa, działa w nim Duch Święty, mamy sukcesję itp.
-skąd wiemy że Chrystus właśnie tak postąpił?
-tak mówi Pismo Św.
-dlaczego wierzymy że Pismo Św. mówi prawdę? (*)
-bo jest natchnione
-skąd wiemy że jest natchnione? (*)
-bo tak uznał Kościół kiedy uznał kanon Pisma Św.
- dlaczego wierzymy Kościołowi? (że się nie pomylił w tym)
- patrz punkt pierwszy

logicznie więc koło się zamyka co oznacza że na polu rozumowym nie można żadnego z tych stwierdzeń udowodnić powołując się na żadne inne z koła (bo nie można udowadniać tezy za pomocą tezy)

oczywiście wiara nie jest przede wszystkim domeną rozumu więc nie logika jest tutaj najważniejsza,
generalnie zaczynając wierzyć musimy gdzieś wejść do tego koła (w uproszczeniu) na płaszczyźnie wiary - najprawdopodobniej będzie to punkt oznaczony (*) - to wiara, Duch sprawi że poczujemy że faktycznie to chyba to Pismo Św. jest natchnione (znajdziemy tam zamysł Boży), albo bliska stanie się nam nauka Jezusa, Jego osoba, nauka o zbawieniu itp., doświadczymy jako tego realnie w naszym życiu - po prostu "uwierzymy" w to co mówi Pismo,
skoro tak, to już nawet na płaszczyźnie rozumowej reszta punktów koła się wypełnia skoro jedno z nich stało się prawdą (na płaszczyźnie duchowej) - znowu mówię, w uproszczeniu
gdy w pełni wchodzimy w jeden punkt, koło wypełnia się całe (w pełni wierzymy Pismu, więc w pełni wierzymy że Chrystus powołał Kościół, więc w pełni wierzymy Kościołowi),

ale ... i tutaj jest moja główna myśl ...
wejście do koła nie musi oznaczać pełne wejście w dany punkt, t.j. na przykład uznanie Pisma za natchnione nie musi oznaczać że uznamy całe Pismo za natchnione, że uznamy kanon za natchniony itp., to jest domena wiary, ona nie działa zero-jedynkowo,
teraz po tym częściowym wejściu w dany punkt poruszamy się po kole tyko częściowo, dochodząc np. do częściowego zaufania Kościołowi (jest to bezpośredni skutek częściowego uwierzenia w Pismo/jego przesłanie co jest domeną wiary i jako takie nie podlega osądowi, tym bardziej jeśli przyjmiemy, że wiara jest łaską)

mam nadzieję że czaicie wywód,

wnioski:
- tylko częściowe ufanie Kościołowi nie jest "z natury" złe (owszem może być, jeśli wynika np. z zaniedbania kontaktu z Bogiem, modlitwy itp.), nie musi ono być jednak złe jako że wynika w sposób naturalny z wiary w część Pisma/objawienia, co samo w sobie nie może być uznane za złe/niewłaściwe
- zupełną pomyłką i niezrozumieniem samego procesu wiary jest twierdzenie jakoby wierzący powinien przyjąć wszystko co mówi Kościół albo nic (w stylu "bo w końcu wierzysz czy nie?")

Weronika · Dołączył: 24 Maj 2009 Posty: 8 Przeczytał: 0 tematów

Dzięki za wydzielenie wątku z poprzedniej dyskusji Mruga

Kościół jest po to, bo ludzie potrzebują przewodników!

To, że Kościół powinien rozwijać się z duchem dziejów - rozumiem właśnie w kontekście rewolucyjnych zmian, które dokonały się np. w czasie Soboru Watykańskiego II, a których obecnie nie jesteśmy świadomi.

Przyznam, że byłam zszokowana, kiedy dowiedziałam się, że dopiero wtedy uchwalono dekret o tym, że zbawienie jest możliwe poza wspólnotą Kościoła.
Dziś wydaje się to oczywiste, ale przedtem trwał w tej kwestii zaciekły spór, w wyniku którego wielu myślicieli usłyszało: "Anathema sit"...

A co do rewolucyjnych zmian - to ciekawa historia z gór wzięta:):

„… Pewnego wieczoru, późnym latem 17 września 1953 roku, znaleźliśmy się wraz z Wujkiem (jeszcze wtedy nie biskupem) - u podnóża Gorców we wsi Klikuszowa. Wszystkim spodobała się idea nocnego podejścia na Turbacz; była piękna pogoda, noc księżycowa. Podejście (z dyskusją oczywiście) trwało kilka godzin. Wyszliśmy wreszcie na halę przy tak zwanym Czole Turbacza. Stał tam wielki szałas pełen siana. Zanim jednak poszliśmy spać rozpaliliśmy ognisko, coś jedliśmy i śpiewali...
Na wycieczkach Wujek odprawiał dla nas Mszę św. Tam pod Turbaczem powiedział: Wiecie co, w Kościele próbują wprowadzić elementy nowej liturgii. Jednym z tych elementów jest pozycja kapłana odprawiającego Mszę św. ma on mianowicie stać twarzą do wiernych. Zróbmy tak.
W drzwiach szałasu umocowaliśmy deskę, dla wzmocnienia konstrukcji, wsunęliśmy kopkę siana. Wujek stanął wewnątrz szałasu, twarzą do nas, przy desce, która stała się ołtarzem a my na zewnątrz szałasu. In nomine Patris… zaczął, oczywiście po łacinie, na zmianę języka trzeba było poczekać jeszcze parę lat. I tak pod szczytem Gorców trwała Najświętsza Ofiara na Chwałę Stwórcy otaczającej nas przyrody.
W czasie Mszy św. pojawili się gospodarze z którejś z podgorczańskich wsi dla zebrania siana. Podeszli do naszego szałasu – kościoła i pobożnie uklękli”.

(Fragment wspomnień prof. dr Jerzego Janika)

Dziesięć lat (!) przed Soborem Watykańskim drugim - było to prawdopodobnie pierwsze nabożeństwo na ziemiach polskich, podczas którego kapłan stał przodem do wiernych:)

Niesamowita odwaga...

Odwaga, która nam jest potrzeba, żeby sprzeciwić się temu, co dzieje się na Zachodzie...

Hexe · Dołączył: 20 Gru 2009 Posty: 50 Przeczytał: 0 tematów